دشمنان انقلاب اسلامي كه به طور حساب شده، صحنه‌هاي آشوب‌هاي خرداد تا شهريور سال گذشته را برجسته‌سازي كرده و بارها به نمايش در آورده بودند به نحو بلاهت‌آميزي باور كرده بودند كه در جامعه ايراني شكاف بزرگي پديد آمده و گروه‌هايي از ايرانيان در مقابل گروه‌هاي ديگر به «صف‌آرايي» رسيده‌اند.

آنان جغرافياي ايران را درگير حوادثي معرفي مي‌كردند كه در گوشه يك خيابان ابرشهر تهران اتفاق افتاده بودو ملت ايران را مردمي معرفي مي‌كردند كه «نقاب پوشيده» آلت دست سرويس‌هاي اطلاعاتي يا شبكه‌هاي خبري بيگانه قرار گرفته و به جان مساجد، دانشگاه‌ها و مراكز بسيج و... مي‌افتند و براي منافع ملي و مقدسات ارزشي قائل نيستند. روز 9 دي كه همان سرويس‌ها و شبكه‌ها سعي در اختفا و تحريف آن داشتند آنچنان كوبنده بود كه ديگر شاهد آن تصويرسازي‌ها نبوديم.

روز 9 دي مردم ايران نشان دادند كه حجم عظيم توطئه‌ها، تبليغات، همپيماني‌هاي داخل و خارج و فضاي غبارآلود نتوانسته شكافي در متن آنان به وجود آورد. براساس جمعبندي مراكز تخصصي در چارچوب آنچه مي‌توان از آن به تظاهرات «9 دي» ياد كرد ـ هرچند اين تظاهرات يك روز قبل يا يك روز بعد برگزار شده باشد ـ بين 40 تا 50 ميليون نفر شركت كرده‌اند و در تهران عدد شركت‌كنندگان در تظاهرات 9 دي حداقل 3 ميليون نفر بوده است.

اين حجم عظيم يعني بيش از جمعيتي كه در كل كشور به پاي صندوق‌هاي راي آمده‌اند - نزديك به جمعيتي كه در تهران به پاي صندوق راي آمده‌اند- در حماسه‌ 9 دي مشاركت كرده‌اند. در واقع تظاهرات 9 دي نشان داد كه متن جامعه ايران هيچ نسبتي با كساني كه زيربار قانون جاري كشور نمي‌روند يا به آشوب‌ روي مي‌آورند، ندارد.

مردم ايران در روز 9 دي تكليف خود را با كساني كه با تسامح «سران فتنه» خوانده مي‌شوند كاملا روشن كردند. هر كدام از سران فتنه كه در قضاياي پس از انتخابات نقشي داشتند، بهره‌اي از شعارهاي مردم متوجه آنان بود. در اين ميان مردم ذوق به خرج داده و به خلق شعارهايي روي آورده بودند كه سابقه و لاحقه هر كدام از فتنه‌گرها را بيان مي‌كرد و در عين حال ربط كساني كه با نام اصلاحات و سازندگي و... آمده بودند ولي در عين حال در طرح يا عمل در خدمت كانون‌هاي خارجي ضد ايران بودند، برملا مي‌نمود. بد نيست «اصحاب فتنه» فيلم تظاهرات عظيم 9 دي را مرور كنند، به دست‌نوشته‌ها و شعارهاي خودجوش مردم نظري بيندازند تا اگر هنوز هم ترديد دارند كه در 9 دي يك حماسه بزرگ خودجوش در تاريخ اين مرز و بوم به ثبت رسيده است، از «توهم» و برداشت‌هاي كليشه‌اي خارج شوند.

مردم در روز 9 دي به سران داخلي فتنه به وضوح گفتند كه ميان راي دادن به يك كانديداي انتخاباتي و همراهي با او در اقدامات ضدملي فاصله بسيار وجود دارد. مردم تهران در روز 9 دي فقط به آنچه كه عده‌اي در روز عاشورا به وجود آورده بودند ابراز برائت نكردند بلكه بغض فروخفته خود را بعد از 6 ماه تحمل و خويشتنداري بيرون ريختند.

آنان از اين كه عده‌اي كار را به آنجا رسانده‌اند كه آمريكا براي حمله به ايران وسوسه شده عصباني بودند. آنان از اين كه بعضي‌ها امر ثابت نشده‌اي را به عنوان «حق خود» فرض كرده و همه منافع و مصالح ملي را نثار آن مي‌كنند بسيار ناراحت بودند.

مردم از اين كه بعضي به راه‌حل‌هاي قانوني تن نمي‌دهند و در عين حال هيچ قانون جديد قابل قبولي هم در چنته ندارند و با رويه‌اي آنارشيستي مي‌خواستند حرف خام خود را به كرسي بنشانند، بشدت تنفر داشتند. مردم از اين كه عده‌اي از خواص كه هر چه از آبرو، موقعيت و... دارند، رهين انقلاب اسلامي و نظام برآمده از آن است، در عين حال در روز حادثه كنار كشيده و كنج عافيت را براي رسيدن به گنجي بي‌زحمت انتخاب مي‌كنند، عصباني بودند.

مردم از اين كه عده‌اي كه سال‌ها در سايه مراحم رهبري كسي به صدها خبط و خطاي استراتژيك آنان چندان كاري نداشته و حالا طلبكار رهبري و مردم شده‌اند، بشدت ناراحت بودند و همه آمدند كه بگويند ما به حساب شما مي‌رسيم حتي اگر نظام تحت ملاحظاتي فعلا شما را از تعقيب قضايي معاف كرده باشد.

9 دي يك پيام هم براي اين طرف ماجرا داشت. بعضي‌ها از آراي 25 و 13 ميليوني تعابيري داشتند و آن را محصول «هنرنمايي‌‌هاي خاص» ارزيابي مي‌كردند و البته هنوز هم كم و بيش چنين مي‌كنند و به جاي آن كه قدرشناسانه آن را هنر نظام و رهبري به حساب آورند به حساب اختصاصي خود واريز مي‌كردند. مردم آمدند و با تمركز روي حمايت از رهبري نشان دادند كه اين انقلاب همان‌گونه كه بدون نام امام خميني شناخته نمي‌شود، بدون رهبري داهيانه آيت‌الله خامنه‌اي نيز نمي‌تواند بعد از 31 سال خيل عظيم مردم را در ميدان نگه دارد.

سعدالله زارعي